سنتور

سنتور سازی با اصالت موسیقی ایرانی است.

فرهنگ دهخدا سنتور را این‌گونه بازشناخته‌است:

از سازهای ایرانی به شکل ذوزنقه

که دارای سیم‌های بسیاری است

و با دو زخمهٔ چوبی (مضراب) نواخته می‌شود

رایج‌ترین نوع آن (۹ خرکی) دارای ۷۲ سیم است

که به دسته‌های ۴ تایی و در ۱۸ دسته تقسیم می‌شود.

نوازندگی با دو چوب نازک که به آن‌ها «مضراب» گفته می‌شود،

انجام می‌شود.

مضراب‌ها در گذشته بدون نمد بودند

ولی اکنون بیش‌تر به مضراب‌ها نمد می‌چسبانند

که باعث نرمتر شدن

و کم زنگ‌تر شدن

آوای سنتور می‌شود.

سنتور سازی است که اگر نوازنده بر آن چیره شود،

می‌تواند با آن کارهای زیبا و ماندگاری بیافریند.

این ساز به خوبی توانایی تک نوازی و هم نوازی را دارا می‌باشد.

برابر نیمی از زندگانی سنتورنوازان، به کوک کردن آن می‌گذرد. چون کوبه‌های مداوم مضراب روی سیم‌ها و تأثیرگذاری نم و گرما روی چوب و سیم‌ها کوک را به هم می‌زند و ۷۲ سیم باید مرتب کوک یا هم خوان شود، از این رو سنتور، سازی شناخته می‌شود که همراه با زیبایی، بسیاری از پیامدهای فیزیکی می‌تواند روی آوا و کوک آن تأثیر بگذارد و حتی نوازنده‌های ماهر را برای یک کوک دلخواه ناکام می‌گذارد.